Nu is er dus het nieuwe album met de verassende eerste single Super Massive Blackhole. Verrassend niet alleen omdat het heel anders klinkt dan menigeen gewend is van de band, maar ook omdat de single totaal niet representatief is voor het album. Het eerste nummer, Take a Bow doet namelijk qua originele Muse bombast een flinke schep bovenop wat we al kenden.
Het is een overdonderd begin van een vreemd album. Niet alleen wat betreft de vormgeving, maar ook als muzikaal geheel. Na een eerste luisterbeurt lijkt het op een omgevallen platenkast waarbij uiteenlopende invloeden van Queen tot aan Depeche Mode niet van de lucht zijn. Zelfs Mariachi blazers en een vleug flamenco doen hun intrede hier en daar. Dit is een cd die een aantal luisterbeurten nodig heeft en ook zeker verdient.
Naast de single en het openingsnummer blijkt Muse ook heel goed in staat een lekker in het gehoor liggende track met kop en staart te kunnen schrijven. Starlight, het nummer in kwestie, doet zelfs een klein beetje aan Keane denken en misstaat niet als een volgende single. Bij de eerste klanken van Map of Problematique kan de luisteraar niet anders dan terugdenken aan Enjoy the Silence van Depeche Mode. Het is illustratief voor de zijsprongetjes die Muse maakt op deze cd. Het is allemaal een stuk avontuurlijker dan de voorgangers.
Dat de heren van Muse nog steeds meester van het vette riff zijn, bewijzen ze pas laat op het album. Assassin is pas nummer zeven op de cd. Maar goed, ouderwets lekker is het zeker. Erg fraai is ook Exo-Politics, waarbij alle registers weer eens goed opengaan, maar uit een wat avontuurlijkere invalshoek met verassende overgangen en arrangementen. Als de cd dan ook nog afsluit met een riff a là Bohemian Rhapsody van Queen, dan weet je dat het goed was!
Het is al een paar keer gezegd, maar het is echt opvallend dat Muse zo avontuurlijk klinkt en weet te verassen. En dan niet zozeer met galmende keyboards of gierende solo’s. De kenmerkende piano blijft juist behoorlijk achterwege. Sommige nummers klinken bovendien alsof ze live zijn ingespeeld, en dat maakt het net even wat spontaner.
Wat eveneens opvalt is de toon die zanger Matthew Bellamy aanslaat in zijn teksten. Hij is boos, teleurgesteld en ziet bij vlagen echt geen sprankje hoop meer aan de horizon. Ergens wel begrijpelijk gezien de alle ontwikkelingen in de wereld sinds het uitkomen van Absolution in 2003, maar of het nu werkelijk allemaal zo hopeloos is, valt te betwijfelen. Niettemin zijn het hele herkenbare emoties en dat, gecombineerd met het avontuur en de spontaniteit, maakt dat het album echt meeslepend wordt. Ik durf de stelling wel aan dat dit het beste Muse album tot nu toe is.
Blood Meridian - Kick up the DustProductiviteit staat hoog in het vaandal bij singer/songwriter Matthew...
Land Of Airplanes - Land of Airplanes EP Het knallende begin van Land of Airplanes’ derde plaat belooft veel goeds....