VERSLAG: Lowlands 2006

Lowlands - deel 5

Zondag 20 augustus
De Bravo wordt op zondag geopend door de Nederlandse gitaarband Johan. Het lijkt niet logisch om Johan in de Bravo te zetten, maar waarschijnlijk is dit gedaan omdat hier videoschermen hangen. Hierop kan de band de clip bij het nummer 'Oceans' en die bij de nieuwe single 'Walking Away' vertonen. Buiten deze nummers speelt de band nog meer van de laatste CD 'THX JHN'. Verder horen we een paar nummers van 'Pergola' en het nummer 'Everybody Knows' van de titelloze debuutplaat. De band overtuigt gedurende het hele optreden. Misschien had Dolf Jansen wel gelijk toen hij Johan aankondigde als de beste band van Nederland.

Helaas is een urenlange soundcheck waarschijnlijk verplichte kost voordat het volledige voor het uitvoeren van de 'Cantus Buranus' gebruikte instrumentarium als vereist klinkt in de toch behoorlijk grote Grolsch tent. Hierdoor fungeert Corvus Corax met hun rockende op de teksten van de carmina burana geinspireerde opera noodgedwongen als opener in plaats van afsluiter. Tientallen koorzangers in pij, het podium gevuld met vele strijkers, blazers, zangeressen met kleine instrumenten en de dirigent. In totaal staat er bijna vijftig man op het podium. De acht mannen van Corvus Corax zelf gaven al eerder hun normale show op Lowlands. Dat was geinig. Dit is echter andere koek. Dit is geweldig. Het achttal bespeelt een gevarieerd scala aan middeleeuwse instrumenten. Waarvan de door twee man te bedienen enorme draailier de opvallendste is. Veel unieke instrumenten worden uit de kast getrokken. Elk nummer lijkt een verrassing in petto te hebben. Hét hoogtepunt is de verschijning van de indrukwekkende sopraan/operazangeres. Wat een stem, wat een presentatie! Komt er een DVD-registratie?

Omdat Corvus Corax uitloopt, begint Opeth meer dan een kwartier te laat. Maar goed, dat mag de pret niet drukken. Opeth maakt harde metal met veel progrock invloeden en af en toe een vleugje post-rock. Deze dynamische muziek met veel breaks valt of staat natuurlijk met een goede uitvoering. Nou, dat is aan de heren van Stockholmse band wel toevertrouwd. De nummers worden live net zo strak gespeeld als op de plaat. De flauwe verhaaltjes van zanger Mikael Åkerfeldt tussen de nummers halen een beetje de vaart uit het optreden, maar verder is er deze middag op Opeth niks aan te merken.

Denk je vroeg richting de India te gaan om The Kooks dan eindelijk van dichtbij te bewonderen, beginnen de Britten een kwartier eerder! Misschien is de band in de war, omdat de tent een kwartier voor aanvang al afgeladen vol is? Hoe dan ook, om 15.30 klinken de op jaren ’60 leest geschoeide rock & roll gitaren al door de speakers. Deze tonen trekken nog meer nieuwsgierigen aan, die zich ondanks de onophoudelijke regen in grote getale rond de India scharen. Dat The Kooks zich ook prima hadden thuis gevoeld in bijvoorbeeld de Bravo mag geen discussie zijn. Het debuutalbum ‘Inside In/Inside Out’ deed al wat stof opwaaien, maar ook op het podium weten de vier heren wel raad met hun creaties die doen denken aan The Kinks. Hier en daar wordt een nummer uitgebouwd en zanger Luke Pritchard laat zijn stem overslaan alsof hij twintig jaar heeft opgeteld bij zijn eigen jonge leeftijd.

Roemrucht is het optreden van Pennywise op Lowlands '97. Nadat er meer publiek op het podium terecht was gekomen dan dat er nog in de tent stond, werd destijds het optreden gestaakt omdat de situatie niet meer te controleren viel. Vandáág is het ook druk bij de Amerikaanse punkband. De derde dag van Lowlands 2006 staat vooral in het teken van regen en blubber. Hierdoor is het echter moeilijk in te schatten hoe gevuld de grote Grolsch tent normaliter zou zijn geweest bij Pennywise. De Amerikaanse punkband ís namelijk al een tijdje over haar hoogtepunt heen. Alleen hun meebrulclassic lijkt de schuilende mensen te interesseren. Zelfs dát nummer brengt nog maar relatief weinigen in extase. In de jaren dat Pennywise niet speelde heb ik wel eens meer mensen de 'Bro-Hymn' mee zien zingen...

Danko Jones mag inmiddels tot het meubilair gerekend worden. Echt spannend is de egotrip van Danko dan ook niet meer. Wél blijft het aangenaam. Aan Danko weet je wat je hebt. De uitgebreide intermezzo's waarin hij het woord neemt zijn, hoewel clichematig, nog steeds geinig. Af toe bedenkt hij zelfs iets nieuws! Dit keer zet hij de goed gevulde Alpha op het verkeerde been door te beginnen over de ellende in de wereld en de rol die muziek hierin kan spelen. Al snel geeft hij toe dat soort gezever liever over te laten aan Bono en consorten: Danko Jones speelt rock en rock dient over sex te gaan. Of je het hier nou mee eens bent of niet, lekker is het wel.