Zoals wel vaker met de laatste releases van Winter is er een flink blik gastartiesten opengetrokken. Deze lopen uiteen van Eric Clapton en Dr. John tot Joe Perry van Aerosmith. Winter speelt dertien nummers waarvan de meeste klassieke blueswerken zijn. ‘Unchain My Heart’, vooral bekend van Joe Cocker en Ray Charles, krijgt een swingende vertolking dankzij The Blues Brothers Horns. Het stembereik van Winter mag dan niet meer zo groot als in zijn hoogtijdagen zijn, hij heeft nog steeds een rauwe schreeuw die zeer aangenaam is. Het lijkt bijna alsof Winter praat in plaats van zingt.
Fantastisch is het zich langzaam voortslepende ‘Sweet Sixteen’. Hierbij schitteren zowel Winter als Joe Bonamassa in de gitaarsolo’s. Met op de achtergrond een jankend Hammond orgel heeft het nummer alles wat een goed bluesnummer nodig heeft. Een ander hoogtepunt is ‘Okie Dokie Stomp’. Hierbij is de hulp ingeroepen van Brian Setzer van The Stray Cats. Het resultaat van de samenwerking is een swingende boogie. Het gitaarspel is van een heel andere orde en brengt, in combinatie met de blazerssectie, het nummer naar heupwiegende hoogten.
Met Step Back heeft Winter een waardig afscheid. De man die als vernieuwer de blues binnenstapte, stapt eruit met een album gevuld met een klassieke interpretatie van het genre. Deze traditionele blues is echter wel tot in de puntjes geperfectioneerd en dat maakt Step Back een voortreffelijke plaat. Met zo’n afscheid is de cirkel rond. Johnny Winter zal gemist worden.
.jpg)
FrnkIero AndThe Cellabration - StomachachesIn 2013 ging My Chemical Romance uit elkaar en besloten de mannen elk hun...
.jpg)
De Kift - Bidonville De vergelijking is een van de nuttigste wapens in het arsenaal van de...