Dit album is hoorbaar beïnvloed door het verleden. Niet per se door Johnson’s persoonlijke verleden, maar de algemene seventies sound bijvoorbeeld. En die is op wel zo’n manier verwerkt dat zelfs de generatie die na de jaren zeventig geboren zijn deze nostalgie zal gaan horen. Johnson heeft Gold Past Life licht en dromerig gehouden, maar daarbij ook rekening gehouden met hen die een betekenisvolle boodschap uit de nummers willen halen. Toch wordt de eerste helft van het album gedomineerd door zorgeloosheid, zo klinkt het. Hier en daar wat synthesizers, getokkel op een gitaar, en een stem die zich niet veel lijkt in te hoeven spannen om de boodschap over te brengen.
Muzikaal mag Gold Past Life dan weliswaar zorgeloos klinken, maar wie echt voor de teksten gaat zitten zal horen dat Johnson daadwerkelijk iets te vertellen heeft. Nummers zoals ‘Barely Living Room’ zijn muzikaal uitgekleed zodat de focus op de teksten komt te liggen. Zinnen zoals ”And in my dream, you are me, and I am sort of you, and I’m thinking about some of the things that you did, and it sort of feels like abuse” komen nu eenmaal meer tot hun recht wanneer er geen synthesizers aanwezig zijn om de aandacht over te nemen. Dan wordt het echt duidelijk dat Johnson ook de ietwat zwaardere onderwerpen in zijn teksten niet vermijdt, want hier wordt gezongen over pure eenzaamheid.
Je hoort Johnson’s ziel in de teksten, en zijn dromerige houding in de muziek, dit samen met een sfeervol klinkende gitaar en vocalen die soms een fragiel klinkende hoogte bereiken. Het maakt Gold Past Life een album dat gemakkelijk in het gehoor ligt, maar tegelijkertijd de luisteraar ook van diepgang kan voorzien, mocht daar behoefte aan zijn. Uiteindelijk klinkt Gold Past Life als een warme omhelzing, als comfort food, als je daar tenminste een geluid aan kunt geven.
Sadgirl - WaterEen zomers Los Angeles, ergens aan het einde van de jaren ‘50 of het begin...
Titus Andronicus - An Obelisk In de bijna vijftien jaar dat de punkrockformatie Titus Andronicus nu...