Roaring The Gospel is niet simpelweg een vierde nieuw album van de Schot. Het album bevat coverversies van enkele traditionals (‘Song To The Siren’ van Tim Buckley en ‘Blue Bleezin’ Blind Drunk’) en bevat daarnaast outtakes van zijn vorige albums en songs van meer obscure EP’s. Roaring The Gospel kan echter gewoon als volwaardig album worden gerangschikt en wekt nergens de indruk dat het hier om b-kantjes of ander inferieur materiaal zou gaan. Sfeervol, alles precies goed afgemeten en een evident vakmanschap maken ook van Roaring The Gospel wederom een tijdloos baken in een steeds sneller voortrazende muziekindustrie.
Yorkston is een traditionele singer/songwriter die diepgeworteld zit in de folktraditie. De geboren Schot opereert nog steeds vanuit zijn geboorteland en hoeft zich in zijn muzikale ontwikkeling niet geremd te voelen door een al te grote mate van populariteit. Yorkston is nog altijd een goed bewaard geheim. En dat is eigenlijk best vreemd. Enigszins deprimerende singer/songwriters lijken heden ten dagen hoogtij te vieren. Bonnie ‘Prince’ Billy, Damien Rice of Bright Eyes allemaal singer/songwriters die van melancholie hun handelsmerk hebben gemaakt en daar ook nog eens succesvol mee zijn.
Ook de songs van Yorkston zijn doorspekt van melancholie, echter zijn de folkelementen duidelijker aanwezig dan bij eerder genoemde songwriters. Op Roaring The Gospel is dat niet anders, akoestische gitaar, accordeon, banjo, mandoline of een bouzouki bepalen de sfeer. Soms wordt het ook wat zeurderig, zoals op zijn vertolking van de traditional ‘Blue Bleezin’ Blind Drink’. Maar voor diegene die na dit nummer nog niet afhaken wacht nog veel moois, zoals het langzaam voortkabbelende licht psychelische prijsnummer ‘The Lang Toun’. Ondanks de duur van bijna 10 minuten weet Yorkston je bij de les te houden en weet het nummer je te raken in al zijn simpelheid. Uiterst bezwerend wordt het nummer opgebouwd zonder tot een climax te komen.
Het is geen hapklare kost wat Yorkston serveert, bijna verstild en volledig ingetogen mijmert Yorkston en vertelt hij vooral verhalen. Echt vrolijk wordt het nergens, maar warmbloedig is het altijd. In Groot-Brittannië heeft hij zijn naam al redelijk gevestigd en ook de liefhebbers van het betere melancholische lied in andere landen heeft hij al overtuigd. Of Yorkston met Roaring The Gospel zijn fanschare verder gaat uitbreiden is twijfelachtig, maar zolang hij muziek blijft maken in de lijn van zijn huidige vier albums, zal hij altijd liefhebbers blijven aanspreken en weten te ontroeren.
This Et Al - Baby Machine This Et Al heeft na wat eerder uitgebracht compilatie- en singlewerk...
Clemm - Consider the Lilies Heel bekend is Willem Janssen, alias Clemm nog niet. Als bassist speelde...