De zang op Virtual Symmetry wordt net als op de vorige platen verzorgd door Marco Pastorino en daar zit dan gelijk het pijnpunt. Pastorino kennen we als een zeer getalenteerd zanger die in heel veel bands en projecten zingt. Wij komen tot negen, waarvan zes actief. Bij sommige van zijn projecten zingt hij de sterren van de hemel, zoals bij Flames of Heaven, terwijl hij bij Wonders helaas toch flink door het ijs zakte. Op Virtual Symmetry heeft zijn zang twee kanten. Zo horen we dat hij prachtige passages kan zingen, maar dan soms begint hij zich enorm te overschreeuwen. Zo erg, dat je met kromme tenen zit. Dit is dan zo jammer, want een in potentie, niet al te opzienbarende, maar prima progmetalplaat met een in potentie fantastische zanger wordt dan toch flink afgebroken.
Waarom heeft een producer hier niet ingegrepen? Het antwoord is duidelijk; de productie is verzorgd door Valerio Ǣsir Villa en die heeft weliswaar gezorgd voor een moddervet geluid, maar heeft het tegelijkertijd niet aangedurfd om zijn bandmaatje op het rechte spoor te zetten. Nogmaals zo jammer, want zoals Pastorino af en toe in ‘The Paradise Of Lies’ tekeer gaat is een waar genot voor de oren, maar in de bijna twintig minuten durende, uit drie delen bestaande, epische openingssong met de titel ‘Virtual Symmetry’ vliegt hij te vaak uit de bocht om er goed naar te kunnen luisteren. Helaas komen we dit euvel veel te vaak tegen om te zorgen voor een prettige luisterervaring.
Muzikaal is het misschien allemaal wat voorspelbaar, maar omdat het prima is uitgevoerd door vier beregoede muzikanten is het zeer goed te doen, maar die zang , we blijven er op terug komen, verpest een steengoede song als het vlotte ‘Come Alive’ behoorlijk. Tegen het einde horen we dan het Threshold-achtige ‘Rising’ met fantastisch toetsenwerk van Mark Bravi. Om je vingers bij af te likken, zeker ook omdat Pastorinio zich hier redelijk koest houdt. Het rustige, maar zware, instrumentale slotakkoord ‘Innsomnia’ is eveneens prachtig. Zo moet het Marco!
We kunnen gerust stellen dat Virtual Symmetry een gemiste kans is. Eigenlijk zouden we de heren terug naar de studio willen sturen om Pastorino de boel opnieuw te laten inzingen, maar dan zonder zijn overdreven geschreeuw. De man heeft het, met zijn geweldige stem, stomweg niet nodig om zich zo te overschreeuwen en verpest een goede progmetalplaat behoorlijk. In zijn eentje zorgt hij voor flink wat punten aftrek. Sorry, het is niet anders.
Infantry - Terminal SocietyEr is een tijd geweest dat Nederlandse deathmetal bands voorop liepen in de...
Carnal Desecration - Sacrificial Death Als het om metal gaat is België tegenwoordig een grote leverancier. De...