The Island trapt af met ‘Bay of Biscay’, dat begint met een simpel, maar erg pakkend riedeltje wat en aantal keer in het nummer wordt herhaald. Daardoor heeft het een frisse, vrolijke sfeer en zit je al snel ongemerkt met je hoofd mee te knikken. Disco Ensemble weet dit tijdens het hele album vast te houden. De nummers hebben echter allemaal een ander geluid, waardoor het geen gelijkmatige brij van muziek wordt. Ze zijn stuk voor stuk goed opgezet, en het is duidelijk dat we hier niet te maken hebben met een bandje dat net komt kijken.
Opvallend is ‘So Cold’, dat begint met de zin ”Don’t cry for me, Argentina” en waarin ook het cliché ’home is where the heart is’ en vergelijkbare kreten voorbij komen. Een tweede opvaller is ‘Get Me Some Sleep’, de enige rustige track van dit album. Het is bijna breekbaar en niet des Disco Ensemble. Bij het refrein zwelt de muziek op tot bombastisch formaat, om daarna meteen weer helemaal af te zwakken en op het laatste stuk volop terug te komen. Klasse!
Toch zit een internationale doorbraak er ook met dit album niet in. Een radiohit staat er namelijk niet op. Het is een prima album, maar zonder uitschieters die je direct pakken en waardoor je de plaat na afloop meteen nog een keer wil luisteren. Er zit absoluut nog wat ruimte voor groei en ontwikkeling in deze band. Dat neemt niet weg dat The Island of Disco Ensemble een heel degelijk plaatje is.
Eerdere recensies van Disco Ensemble:
- 11-02-2007: First Aid Kit.
GU Medicine - Lords of OblivionAls je een band opricht en die vervolgens vernoemt naar een medicijn tegen...
I Am Oak - On Claws Dat de Utrechtse muziekscene de laatste jaren volop in bloei is, is geen...