Wat direct opvalt op plaat is dat met name drummer Fogarino uit het keurslijf gesprongen is en meer funk in zijn spel aan de dag legt. Dat begint al direct vanaf de eerste noten van het nummer ‘Success’, maar is ook vooral hoorbaar op ‘Barricade’. Het compenseert in ieder geval voor het gebrek aan rake bassen, die toch wel wat naar de achtergrond gedrongen zijn, toeval of niet. Daarnaast zijn de arrangementen een stuk organischer geworden ten opzichte van de wat meer klinische sound van de voorgaande albums. Dat zit soms in hele kleine dingen, van de genoemde drumpartijen tot aan extra zangkoortjes op bijvoorbeeld ‘Memory Serves’. Op die manier is de muziek van Interpol nog altijd meeslepend, zij het op een andere manier.
Zodoende lijkt de keuze voor het nummer ‘Lights’ als eerste single dan ook een voor de hand liggende. Het is namelijk het nummer dat het meeste aan het oude Interpol doet denken, in de zin dat het een heel kaal, maar ongekend spannend nummer is. Maar zo temidden van ‘Summer Well’ en ‘Barricade’ komt het toch wel een beetje rauw over. Anderzijds is het niet een grote goed nieuws show wat dit album betreft, want naarmate we over de helft komen, wordt de kwaliteit van het materiaal toch iets minder. ‘Try Again’ weet niet echt te boeien en het in eerste instantie groots opgezette ‘All of the Ways’ komt de eigen geschapen belofte niet na, en stelt teleur. Het slotnummer heet ‘The Undoing’, maar om dat label op dit album te plakken, gaat wat te ver. Nee, dit is zeker een bijzonder aangenaam album, dat een hoop van de ingrediënten bevat waarmee Interpol de luisteraar altijd heeft weten te benaderen, maar echt raken doen ze je niet meer.
Badly Drawn Boy - It's Not What I Am ThinkingEen paar maanden geleden schreven we op deze plek nog dat Is There Nothing...
Enslaved - Axioma Ethica Odini Voor een ware black metal fan kan de sound van de muziek niet rauw en puur...