RECENSIE: Anathema - Distant Satellites

Anathema
2014-07-26 Het leven is voor Anathema sinds het verschijnen van Weather Systems uit 2012 in een kleine stroomversnelling geraakt. Inmiddels behoort de Britse band definitief tot de elite van de progrock. Dat de band ineens omarmd wordt door liefhebbers van alternatieve (prog)rock komt ongetwijfeld door dat briljante album. Anathema liet hierop een aantal buitenaardse composities horen waarop de invloed van grootheden als Pink Foyd, Porcupine Tree en Radiohead goed hoorbaar was. Een stijl waar de band langzaam naar toe groeide en op dit album volledig tot wasdom kwam. Maar laten we daarnaast niet vergeten dat de band eind jaren negentig ook al prachtige platen aan ons toevertrouwde. Klassiekers als het Floydiaanse Alternative 4 en het uiterst emotionele Judgement behoren onbetwist tot het beste werk van de band.

Op het nieuwe Distant Satellites trekt de band slim de lijn van haar voorganger door. De plaat verschilt in geluid en songmateriaal dan ook niet veel van Weather Systems. De sfeervolle rock op Distant Satellites wordt wederom gedragen door de prachtige ijle stem van Lee Douglas en de melancholieke, wat droevige, stem van Vincent Cavanagh.

Het drieluik ‘The Lost Song’ had net zo goed op Weather Systems kunnen staan. Vooral het mooi opgebouwde derde part valt op door de swingende beat, de pompende bas van Vincents tweelingbroer Jamie en het fragiele toetsenwerk. De wisselwerking tussen de stemmen van Douglas en Cavanagh is hemeltergend mooi. Als tegen het einde, heel subtiel, het gitaarwerk van derde broer Danny Cavanagh langzaam in volume toeneemt kan dit nummer niet meer stuk.

In het gedragen ‘Anathema’ geeft de band aan dat de band een way of life is; ”It gave us a Purpose, Sometimes. It gave us a reason, and a rhyme. Looking for meaning in song. Such inner searching, so long, so long. But we laughed, and we cried, and we fought, and we tried, and we failed”. Dit lijkt ons duidelijk genoeg.

Behalve dat Anathema ons geeft wat we verwachten worden we toch ook nu weer een paar maal op het verkeerde been gezet. In ‘You’re Not Alone’ krijgen we een stukje drum ’n’ bass voor onze kiezen en ‘Distant Satellites’ eindigt met een heuse trance beat. In deze nummers speelt de elektronica dan ook een grotere rol, maar gelukkig past het prima binnen de Anathema stijl. Natuurlijk wordt ook de gitaar nergens vergeten al blijft deze soms wat meer op de achtergrond, maar In het pittige ‘Dusk (Dark Is Descending)’, hebben de zes snaren genoeg te vertellen.

Zolang Anathema prachtige platen als Distant Satellites uitbrengt kan het niet meer fout gaan met de band. De band staat kwalitatief op gelijke hoogte met grote namen als Porcupine Tree en Opeth. Het wordt tijd dat de zalen navenant gevuld worden. Anathema verdient verdomme nu eindelijk eens een doorbraak naar een echt groot publiek. De klasse druipt er van af!
Recensent:Jan Didden Artiest:Anathema Label:Kscope
Cover Brian Setzer - Rockabilly Riot: All Original

Brian Setzer - Rockabilly Riot: All OriginalMet het stampende Rockabilly Riot! All Original probeert Brian Setzer het...

Cover Bökkers - Humme

Bökkers - Humme Bökkers begon als een Normaal coverband. Vorig jaar leverde het gezelschap...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT