Nadat gitarist Pål Bredup een agressieve spierziekte opliep zag het er slecht uit voor de voortgang van dit album. Hij werd gedwongen om tijdelijk over te stappen op de synthesizer. Vervolgens besloot de band dat het wel een leuk idee leek om een paar nummers compleet te vergallen met elektronica. Afsluiter ‘Cosmic Wynter’ heeft een epische speelduur, maar de uiteindelijke uitvoering is complete troep. Zo ook ‘Zero Kulto’ die eerder dient als een onnodige intro dan als een volwaardig nummer. Jammer dat ze ervoor kozen om dit in het midden van het album te stoppen. Zodat je halverwege even in slaap valt, om weer wakker geschud te worden door ‘Moon Daggers’.
De klagerige zangstijl van Henning Wisth doet denken aan Ian Curtis van JoyDivision. De rommelige gitaarpartijen en achtergrondgeluiden maken de overige tracks op Night Jerks onheilspellend en spannend. Van het keiharde ‘Dazeripper’ tot het rustigere ‘Rose Crux’, alles wordt ingekleurd door de toepasselijke vocalen. Deze nummers redden de plaat, omdat dat het geluid is waar ze bekend om staan. De schijf heeft een aantal hele sterke momenten en een aantal dieptepunten wat de luisteraar een gemengd gevoel geeft.
Tijdens het beluisteren van het album zal je meerdere malen denken: vind ik dit nou tof of niet? Night Jerks voelt eerder aan als een EP dan als een album. Dat heeft te maken met het feit dat het laatste nummer weinig toevoegt aan het geheel. Hierdoor komt het album na een klein half uur tot stilstand en kan het alweer uitgezet worden. Voor de volgende langspeler mogen ze best wat minder experimenteren, want dat maakt de furieuze groep saai en soft. Dit hadden ze veel beter kunnen aanpakken.
.jpg)
Yentl en de Boer - De PlaatEen flyer van de nieuwe voorstelling De Meisjes , opvolger van De Mensen...
.jpg)
Beaty Heart - Mixed Blessings Beaty Heart is niet de eerste die na de doorbraak van Vampire Weekend...