VERSLAG: Sziget

Sziget 2006, dag 2

Dag 2 van Sziget begint lekker gemoedelijk. De line-up is redelijk goed, maar omdat deze verdeeld is over zeven dagen in plaats van de gebruikelijke drie, heb je toch regelmatig zoiets van: “Doe mij maar weer eens een bandje”. Natuurlijk is er altijd en overal wel iets te beleven, maar een nadeel van het (overigens wel in het Engels geschreven) programmaboekje is dat het maar weinig informatie geeft over de muziek die de artiesten maken. Het is dus vrij lastig om nieuwe bandjes te ontdekken. Want zeg nou zelf, hoe snel ga je naar een bandje dat HétköznaPI CsAlódások heet? Dus toch maar voor de tweede keer naar Green Lizard dan? Het klinkt dit keer in ieder geval nog strakker dan de dag ervoor en ook de Nederlanders zijn weer massaal opkomen dagen.

Na genoeg Nederlands te hebben gehoord, is het tijd voor een goede pot Hongaarse hardcore. Bridge To Solace doet het de laatste tijd erg aardig. Gecontracteerd door GSR Records hebben ze onlangs een full-length uitgebracht. Deze heren maken metalcore met melodische old-school invloeden. Helaas blijkt wederom dat Bridge To Solace absoluut geen liveband is. Het schelle, slechte geluid doet dit optreden totaal in het water vallen. Voor de tweede keer stelt deze band mij zwaar teleur. En dat terwijl het op cd zo’n gave band is.

Ik hoop dat de jongens van Death By Stereo dit teleurstellende optreden kunnen goedmaken. Gelukkig weten zij zoals altijd een sterke live show neer te zetten. Zelfs met het ontbreken van de tweede gitarist, speelt Dan Palmer alle partijen vlekkeloos en trekt leadzanger Emphrem alle cleane vocals en screams zonder enige moeite. De band speelt bovendien een erg indrukwekkende setlist met 'Desperation Train' en 'Forever And A Day'. Nummers die ik nog niet eerder tijdens een show hebt gehoord.

Ook Jovanotti weet er wel een feestje van te maken. Veel mensen zullen deze naam nog niet kennen, maar in zijn Italiaanse voetbalshirt verschijnt hij wél mooi op de Mainstage. Jovanotti maakt een leuke mix van rock, hiphop, funk en reggae en gooit er af en toe wat geinige covers doorheen van White Stripes, Bob Marley of Nirvana. Het is zijn derde keer op Sziget en hij maakt er nu zeer duidelijk een Italiaans feestje van waarbij de nationalistische gevoelens veelvuldig worden uitgedragen. Op de achtergrond laat een groot scherm beelden zien van de WK finale en van voetballers die continu juichend heen en weer rennen. Het is typisch Italiaans, maar het gaat mij op een gegeven moment toch wat te ver.

Hierna is het lang wachten op het New Yorkse Sick Of It All. Deze heren vieren hun twintigjarig bestaan met veel touren. Ze laten zien dat ze na al die tijd nog steeds de koningen zijn van de hardcore live shows. Wat zetten deze gasten een strakke show neer! Het geluid kan misschien wel iets zachter en wat minder schel, maar dat maakt het feest er niet minder op. Sick Of It All heeft mij nog nooit teleurgesteld en ik ben er van overtuigd dat ze dat ook nooit zullen doen.