VERSLAG: ZXZW 2007

ZXZW 2007, zondag 23 september

Zondag 23 september

Rock! Ã^chte rock in de traditionele zin; destroy, trash, get wasted en beklim meubels en vuilnisbakken alsof het een apenkooi-uurtje is bij het tweede uur gym op de middelbare school. Dit is Monotonix uit Tel Aviv, Israel; een trio dat bestaat uit een drummer, een guitarist en een clown, ofwel een vocalist. Een sterke Garage feel met een funky twist. Het geluid was helaas van mindere kwaliteit en de vocals waren amper te horen. Het leek er dan ook op alsof ze allemaal vrij ‘wasted’ waren.

Atlantis is Gilson Heintigra, een solo project van een van de velen muzikanten uit Tilburg. Dit is zijn eerste optreden met Atlantis dit wil hij dan ook zo strak mogelijk overbrengen aan het publiek. Hij was aanwezig met 2 andere gitaristen, een drummer en een laptop die ervoor zorgde dat bepaalde loops/drones ge-sequenced werden. Het gerucht gaat dat hij de soundman van The Gathering heeft weten te scoren, en als dit waar is: het was ook te horen. Het geluid was ontzèttend strak neergezet en de drums waren overwhelming, dat wat ze op het album helaas missen. De invloeden van ISIS, Neurosis en Cult of Luna waren erg goed te proeven; bedenk je langzame droning drums die zorgen dat het forse geluid voortgestuwd blijft worden en al snel zorgt dat je in een trance terecht komt, gepaard met 1 á meerderen bepaalde [ge-layered-e] Ambient drones die alles in zijn plaats lijken te houden. Atlantis blinkt niet uit in originaliteit, maar behoort wel tot een van de lievelingen van ZXZW.

Rhys Chatham is wat je ervan zou verwachten. Met zes of zeven gitaristen word er een herhalende gitaardeun gespeeld. Het laatste minuutje betreft zelfs een speciaal stuk met een speciale tuning dat voor een aparte doch vermakelijke sound zorgt. Chatham staat bekend door zijn werk met 400 gitaristen; A Crimson Grail (For 400 Electric Guitars)‘

Recensent in kwestie vroeg Chatham na de show, backstage, of er weer een kans zou zijn om A Crimson Grail live te kunnen aanschouwen in Europa. Waarop hij reageerde dat dat wèl de plannen zijn maar het niet altijd makkelijk is om 399 gitaristen te vinden en waaraan de vraag gekoppeld was of ik zèlf een gitarist was en of ik in de toekomst geïnteresseerd zou zijn om A Crimson Grail live te spelen in Europa. Waarop ik heb geantwoord dat me dat erg interessant zou lijken, even though dat ik nog niet zo’n goede gitarist ben, hij vondt dat niet erg. We hebben besloten dat we maar contact moesten houden. Na Rhys en de andere jongens te hebben bedankt voor hun [toch zo korte] spel liep ik met een glimlach weer richting de 013.

In de kleine zaal van de 013 is het tijd voor het Duitse progrock duo beehoover. Ze laten duidelijk merken dat er een wijd spectrum is te bevinden met alleen een bass en drums, dankzij dat vond is het zeker indrukwekkend, al is dat alleen maar om het eerste genoemde punt.

Spijtig om te zeggen, maar Ignatz was wellicht de minst aanstekelijke act op ZXZW. Een bebaarde jongeman met een kleine amp en een gitaar plus een Wah pedal en een looper. Het idee van deze muziek is het on purpose slechte afstellen/EQ-en van zijn amp waardoor alles te scherp werd en daarbij er een beetje over te chanten, zoals een shamaan..

Eindelijk tijd voor wat echte pracht, denk aan de kinderlijkheid van múm en Sigur Rós gemixed met de [soms] wat ruwere beats van Aphex Twin. Automatisch komen we dan uit op ansatz der maschine. Nevertheless mag ZXZW trots zijn om ansatz der machine te hebben geboekt tussen al het andere drukkere werk. Ik ben een voorstander van organische sounds en de 4 mannen uit België zijn sterren op dit gebied qua sampling etc. Het was tijd om eventjes te zitten en te genieten van wat vrolijkheid en wat sereniteit. Zo nu en dan kon je merken dat velen de kinderlijke Electronica minder fijn vonden en zag je de zaal op de helft van de set ook leegstromen. Het een-na-laatste nummer was een prachtige vorming van zachte Ambient die gestuurd werd door de blaas-partij. Prachtig en zweverig.

Helaas; alweer een vergelijking met de ‘koningen’ van het ‘Post-Rock/Metal’ genre. Nee, deze band heeft het niet. Waardige vergelijkingen zijn ver te zoeken en live al helemaal. Na een véél te lange build-up en soundcheck raak ik verveeld door het ongekende perfectionisme van de drummer die duidelijk niet een gevoel heeft voor het fatsoenlijk [laten] afstellen van geluid. Tijdens de soundcheck kwam de snaredrum zó luid en scherp over dat het elke keer mijn linker oogbal deed ‘poppen’ – laat me je vertellen; dat is géén fijn gevoel. Zijn drums moesten blijkbaar nóg hoger en de guitars down, bass up. Na de soundcheck waren de drums slightly naar beneden gehaald [gelukkig !!] maar nogsteeds té luid net zoals de bass wat betekende dat de gitaren beiden vrij laag stonden, de rechter gitarist was nog duidelijk hoorbaar maar de linker gitarist heeft velen verloren na het eerste nummer. Jammer; hij stond er eigenlijk voor nopje. Helaas kent deze band ook weinig dynamiek wat voor mij de vergelijking tot godspeed en red sparowes totaal ten valse brengt. Nogmaals, deze Duitse Post-Rock band heeft het, in mijn mening – that is, duidelijk niet. De melodietjes leken nèt elke keer de plank mis te slaan [na een paar uitzondering, natuurlijk] en de drummer overheerste het spel wat duidelijk een lack aan dynamiek bij mij terweeg bracht. Ik heb het hele optreden gezeten op een van de trapjes in Cul de Sac en ik betrapte me er zo nu en dan op dat ik een frons hier en daar kweekte omdat de originaliteit ver te zoeken was bij deze jongens [en dankzij het feit dat de drummer, in mijn optiek, een belachelijke look op zijn gezicht had]. Helaas heb ik er alsnog spijt van dat in plaats van Long Distance Calling niet Jakob Kirkegaard ben gaan beleven, maar helaas; een keuze is een keuze en ik kan de tijd niet terugdraaien.


21:10 – 21:30 KNUT @ Extase

Zweedse KNUT. Ja; uitstekende keuze voor ZXZW. Het is knap dat ze KNUT hebben weten te strikken aangezien ze vrij weinig stage-vertoningen leveren en ik denk dat velen blij waren dat dit tòch het geval was. De Extase was PACKED, bom en bom vol. Gelukkig kon ik nog een plaatsje nemen bij de bar om de laatste 20min. van deze zwetende Zweden te kunnen waarnemen. Het was zwaar, hard en ruw en dat is fijn aan deze band. Zo nu en dan kon ik zelfs wat Mathcore voelen bulderen met inventieve breaks en ritmes. KNUT is een buldozer-formatie dat zich propte op het mini-podiumpje van de Extase en daar een fijne samenhang liet zien tussen muzikanten. Het blijft me zo nu en dan verbazen dat zo’n schriele frontman zo’n bulderende kwijk kan kweken en ik heb er ook van genoten. Helaas heb ik het eerste gedeelte van dit optreden niet kunnen mee-maken. Ik liet mij vertellen door een betrouwbare bron dat het eerste gedeelte van het optreden de soundscapes van KNUT liet tonen en daar was ik ook erg in geïnteresseerd. Helaas; mijn beentjes waren moe en namen hun welverdiende rust bij het Duitse Long Distance Calling.


21:30 – 22:00 Psychic Ills @ Cul de Sac

21:30 – 22:00 ?? Nee; dit was helaas niet het geval. Het New Yorkse psychedelische trio; Psychic Ills had technical difficulties wat velen mensen liet wachten. De opbouw heeft 40min. op zich laten wachten en tegen die tijd was de Cul de Sac al voor 75% leeggelopen. Het is jammer om te zien dat de band niet heeft gezorgd voor back-up materiaal wat op mij onprofessioneel overkwam. Na een lange tijd te hebben gerust en de frontman te hebben gevraagd hoe lang het nog zou duren werd het gemiste stuk apparatuur tòch aangeleverd en begonnen ze hun psychedelische spel met een excuses naar het overgebleven groepje toeschouwers-/en gapers. Ik had hoge verwachting van deze band na wat nummers te hebben gehoord op hun MySpace nog voor het vertrek die Zondag naar Tilburg. Ik hoopte op een psychedelische vorm van de oude Shoegaze in de trand van slowdive, Lush en My Bloody Valentine [a.u.b. niet te vergissen voor het trieste spel van ‘Bullet For My Valentine’ voor de niet-kenners onder ons]. Helaas was dit niet het geval en begonnen ze hun set met wat ongestructureerde noise-delayed soundscapes die bij mij niet geheel goed vielen. De bassiste had duidelijk haar amp verkeerd afgesteld en had zo nu en dan de neiging tot feedback [wat bij déze band volgens mij niet geheel de bedoeling was] – het was origineel en had toch wel een 70ies feel, al was het alleen door de Jembé en de kralenketting die over de mic. werd heengehaald met behulp van delay. Helaas schepte de nummers op hun MySpace wellicht een vals beeld van deze band en zo niet; dan hadden ze in mijn optiek maar moeten beginnen met de gestructureerde songs, naar mijn mening was er geen tijd meer voor spelletjes ..
Mijn metgezel, die inmiddels alweer was teruggekomen samen met zijn vriendin, en ik keken elkaar aan en liepen richting de uitgang van de Cul de Sac. De dag miste helaas een waardige afsluiter en ik was een beetje teleurgesteld door de vertoning van de Psychic Ills. Wellicht geef ik ze ooit nog een kans in de toekomst, wie weet.