RECENSIE: Masqualero - Masqualero

Masqualero
2017-04-20 Ooit gehoord van de Spellemannpris? Het blijkt de Noorse variant van een Grammy te zijn, en Masqualero won er in 1983 met hun selftitled debuutalbum één voor jazzalbum van het jaar. Inderdaad, we hebben hier te maken met een re-release van een 35 jaar oud Scandinavisch jazzalbum dat, ondanks zijn leeftijd, in het bijbehorende persbericht een “moderne klassieker” van een “supergroep” wordt genoemd. Dat doet de wenkbrauwen fronzen, want de band was ons volstrekt onbekend en Google leverde vooral hits over een gelijknamig lettertype en maar mondjesmaat informatie over de band zelf.

Dat euvel is echter al na een paar nummers verholpen: dit is jazz met een hoofdletter J. Alle items op de checklist worden afgestreept: druk baswerk, subtiele toetsen, drijvende drums, en vooral veel trompet en saxofoon. Dat klinkt in eerste instantie allemaal best aardig, al valt wel op dat de mix niet bepaald in balans is: drums en blazers overheersen en de bas en toetsen worden naar de achtergrond verdrongen. En dat wordt al snel een probleem, want doordat de drummer grotendeels dezelfde standaard jazzpatronen speelt klinkt de ritmesectie al snel eentonig.

Grootste nadeel van de plaat is echter het blazerswerk. De band heeft zowel een trompettist als een saxofonist in huis, maar in de praktijk is het vooral de trompet die de lakens uitdeelt. Zoals het jazz betaamt hebben nummers nergens een kop en een staart. Bij goede jazz geen nadeel, maar hier vergeet met name de trompettist om lijn te houden in zijn spel, waardoor het geheel ontzettend de freejazz kant opgaat en het daardoor moeilijk is om de aandacht er bij te houden. Dat komt ook omdat het niveau van de blazers simpelweg niet van een niveau John Coltrane of Miles Davis is.

Het is een euvel dat voorkomen had kunnen worden, zo blijkt uit de weinige nummers waarin de mix wel redelijk in balans is. Dat zijn overigens overwegend downtempo nummers, zoals ‘Den Hemmelige’: daarop horen we zowaar de toetsen, en dan valt op dat die toch zeker wat toe weten te voegen aan de plaat. Datzelfde geldt voor het baswerk: als dat even op de voorgrond mag treden, zoals bijvoorbeeld op ‘Aural Exciter’, blijkt het eveneens van een hoge kwaliteit te zijn.

Het is jammer dat er op het overgrote deel van de plaat geen ruimte is voor bas en toetsen doordat het rommelige freejazz blazerswerk en de voorspelbare drums zo op de voorgrond treden. Masqualero wordt daardoor een plaat die snel gaat tegenstaan en mede door zijn afspeelduur van vijf kwartier maar moeilijk uit te zitten is. Maar goed, zat er buiten Noorwegen überhaupt iemand op deze heruitgave te wachten?
Recensent:Bart Hovens Artiest:Masqualero Label:Pias
Cover Picidae - It`s Another Wor D

Picidae - It`s Another Wor d Picidae is de Latijnse naam voor een groep vogelsoorten waar ondermeer de...

Cover Diom De Kossa - Wasso

Diom De Kossa - Wasso Diom De Kossa is een band uit de Ivoorkust. Diom begon als lokale drummer...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT