Eskimo Callboy bijvoorbeeld, dat al jaren garant staat voor albums waarmee je je directe buren geen plezier mee doet. De mengeling van metalcore en trance, met daarbovenop bijzonder puberale, platgeslagen teksten, schuurt aan alle kanten. Onze recensenten zijn nooit volledig overtuigd geraakt, maar het zou ondergetekende niet verbazen als die recensenten de band als een “guilty pleasure” beschouwen. Zeker gezien de videoclip van ‘Hypa Hypa’, het Duitse alternatief op New Kids is.
Maar even terug naar het in 2019 verschenen Rehab, waarop de band in tegenstelling tot de eerdere albums hun brute, absurde en schurende geluid inruilde voor een wat meer Bring Me The Horizon achtig geluid. Het album had een meer volwassen karakter en de verrassing zat niet meer in het scala aan uit de bocht schietende tracks met de nodige screams, grunts, scheurende gitaren, tempowisselingen en opgefokte drums in combinatie met electro invloeden.
Als we MMXX hier naast leggen, lijkt Eskimo Callboy de toegankelijkheid van Rehab te combineren met puberale neigingen uit het verleden. De zes tracks leveren aardig wat What The Fuck! momenten op. Het is kitsch, keihard, enorm energiek en het levert de nodige oorwurmen op. Neem opener ‘Hypa Hypa’. Wie had kunnen denken dat hardcore zo lekker samen zou gaan met metalcore? Het levert een dikke knipoog, of middelvinger, naar ‘I Like It Loud’ van Marshall Masters en Scooters ‘Maria Believe Me I Like It Loud’, op.
‘MC Thunder II (Dancing Like A Ninja)’ is het antwoord op het op The Scene verschenen ‘MC Thunder’ en je zou kunnen zeggen dat de hele EP uit die track voort komt. Dit tweede deel, een stevige schop in de ballen van de K-Popscene, is wederom een oorwurm, waarbij de afwisseling tussen een glad catchy poprefrein en grof vocaal geweld en bergen tempowisselingen, prima smaakt. Ook de hitgevoeligheid van het meer rechttoe rechtaan ‘Hate/Love’, is enorm. ‘Monsieur Moustache’ is minder toegankelijk. Er schuilt, zoals veelvuldig hoorbaar op de EP, een partytrack in tijdens de refreinen, maar daar omheen is het een complete chaos, inclusief pig squeals. ‘Dramaqueen’ klinkt volwassener en zou niet hebben misstaan op Rehab. De akoestische versie van ‘Prism’, dat al eerder in twee versies verscheen, vormt de wat vreemde afsluiter doordat ineens alle bombast weg valt.
Eskimo Callboy valt niet in een hokje te plaatsen. Zonder aan eigenzinnigheid in te leveren, leek commercieel succes onhaalbaar, maar met MMXX lijkt de band na tien jaar toch te slagen, al blijft de vraag of de band een heel album kan overtuigen.
Matt Berninger - Serpentine Prison Matt Berninger kennen we als de frontman van The National. De serieus...
Sophie Hunger - Halluzinationen Als diplomatendochter moet je jezelf snel in een nieuwe omgeving kunnen...