Wat we hier horen zijn drie jongemannen die zich een meer volwassen sound hebben aangemeten, die een stuk gemoedelijker is. Er zijn duidelijke invloeden van Smashing Pumpkins en andere 90’s rock zoals Manic Street Preachers te bespeuren. Ze begrijpen des te meer dat een nummer niet van start tot einde hoeft te knallen om impact te maken. Dit mag opbouwen tot een climax of juist wat meer gas terug nemen. De muzikaliteit van de band wordt anders ingezet of krijgt soms juist meer aandacht, zoals het stemgeluid van drummer Jesper Albers. Zo is hij goed te horen op onder andere `Sun And Moon’.
Opener ‘Rhythm Of The Ocean’ maakt dit nieuwe plan al goed kenbaar. Geen vlammende gitaren die er volop in knallen, maar een meer pompende drum- en baslijn met wel geplaatst gitaarspel dat opbouwt. Gevoelig, maar ook met meer bombast en met een oog op stadions en grotere concertzalen gericht. Tevens maakt dit nummer de drie thema’s die op dit album spelen goed duidelijk. Het is zowel persoonlijk als maatschappelijk, waarbij Corona een flinke vinger in de pap heeft gehad.
“A small enclosure of concrete, constantly you feel alone. You lost the rhythm of the ocean.”, zingt frontman Seb Dokman. Hiermee wordt in de video aangekaart hoe zeezoogdieren in dierentuinen steeds meer vervreemd raken van hun eigen natuur in te krappe verblijven. Een link met mensen die veel hebben thuis hebben gezeten is zo gelegd.
Maatschappelijk wordt het op ‘Wasted Days’, waarbij ze het effect van plastic op onze planeet aankaarten. “No music on a dead planet” is de boodschap. Waar een nummer met de titel ‘World Wild Web’ over gaat laat zich wel raden. Het zijn de ruigere tracks op dit album, samen met het kort en krachtige ‘Crawling’ en het stuiterende ‘Backseat Driver’.
Op laatstgenoemde maken ze de bandnaam waar. Voor de luisteraar is dit zelf ook even schakelen, maar de tempowisselingen vallen uiteindelijk wel op hun plaats. Het is een ode aan het leven on the road en hoe ze dat de afgelopen periode gemist hebben. Heel persoonlijk wordt het op ‘Different Man’ waarbij een zekere vader-zoonband wordt aangehaald. Een emotionele track die door een soort van drum- en gitaarloop des te meer impact maakt. De stem van Seb is fragiel en de muziek krijgt extra kracht met de toevoeging van violen.
Al met al laat Brand New Plan horen dat we de Paceshifters niet op één sound mogen vastpinnen. Met dit album laten ze nieuwe muzikale kanten van zichzelf zien, zonder dat ze daarbij inleveren op energie. Een sterk staaltje muzikaliteit.
Odd Beholder - Sunny BayOp Sunny Bay gaat Daniela Weinmann, alias Odd Beholder , verder met het...
The World Of Dust - True Sound Stefan Breuer is een Nederlandse muzikant op verschillende manieren zijn geld...