Is het een aangename kennismaking? Gedeeltelijk. The One luistert weg als een degelijke pop-rockplaat en is vergelijkbaar goed te slikken als bijna iedere release van een band als Di-rect. Maar tegelijkertijd is het een cd als een one night stand met een erg mooie meid of gozer, die s’ ochtends vroeg alweer vertrokken is zonder een briefje achter te laten. Je hebt het idee nog niet alles gehoord te hebben, bent benieuwd naar wat er nog meer in zit, maar hebt geen idee of het wel verstandig is om hem of haar te bellen voor meer.
The One is namelijk gedurende de hele rit vermakelijk, maar de vraag of The Chimney het in huis heeft om een hele lp te dragen blijft onbeantwoord. Er is een gebrek aan echte hoogtepunten op de ep. Ieder nummer valt in de categorie ‘degelijk’, maar bijzonder gaat het nooit klinken. Een mooi voorbeeld hiervan is track drie, ‘Fine Again’. Er zit een gitaarloop in die lang niet zo aanstekelijk is als hij zou moeten zijn, de samenzangmomenten zijn eigenlijk onnodig omdat het niet beter (of slechter) klinkt dan enkel de zang van Dorrestein en de toetsen zijn er wel, maar vallen nergens op.
The One is zeker geen slechte ep. Het is een zeer aardige introductieplaat, waarop The Chimney helaas constant veilig binnen de randjes blijft kleuren. Er zijn geen bijzondere uitspattingen aanwezig die een debuterende band nodig heeft om door te breken. Kortom, voordat er een lp wordt uitgebracht, moet er eerst wat peper door The Chimney worden geschoven.
Sillo - Werknemer van de MaandAls er één genre is dat naast gabberhouse op en top Nederlands is en...
Gang Of Four - Content Gang Of Four is een zeer invloedrijke band uit de post-punk periode. Hoe...