RECENSIE: Gazpacho - Demon

gazpacho
2014-05-06 Slechts vijf miljoen inwoners telt Noorwegen, maar net als uit alle andere Scandinavische landen komt er schitterende muziek vandaan. Het land van de fjorden brengt vooral bergen eigenzinnige rockmuziek voort. Gazpacho doet wellicht bij minder mensen een belletje rinkelen dan Motorpsycho of Madrugada, maar het in 2007 uitgebrachte Night mag inmiddels het label ‘klassieker’ dragen. De Noren hebben dus de juiste bagage om te kiezen voor de moeilijke vorm die het conceptalbum is. Demon komt voort uit een opmerkelijk verhaal.

De vader van Thomas Andersen, één van de grondleggers van de band, vertelde zijn zoon over een bezoek aan Praag. Hij kwam in aanraking met een oud manuscript, een dagboek waarin een mysterieus persoon uit het verleden claimde dat hij de bron van een “evil presence, The Demon” had ontdekt. Volgens zijn dagboek had deze man eeuwenlang op The Demon gejaagd. Andersen luisterde aandachtig naar zijn vader, introduceerde het verhaal bij zijn bandgenoten en het idee voor een conceptalbum was daar.

Gazpacho heeft het verhaal uitgewerkt in vier delen, maar gebruikt daarbij tevens de ontdekking van soortgelijke manifesten. Het eerste en derde deel dragen de naam ‘I’ve Been Walking’. Prachtig georkestreerde muziek die het genre rock overstijgt gaat gepaard met de karakteristieke klagerige zang van Jan-Henrik Ohme. De donkere aard van het Praagse verhaal krijgt zijn weerklank in de muziek. Hevige gitaarpassages brengen dynamiek in het geheel en maken van ‘I’ve Been Walking’ een sterk tweeluik, waarbij enkele elementen zoals de hoge onverstaanbare stem in het tweede deel voor lichte ruis zorgen.

‘The Wizard Of Altai Mountain’ is een vreemd tussendoortje. Aan het begin zijn er al wat barokke elementen te ontdekken, die vervolgens uitgroeien tot een lieflijk lied. Zonder dat het beklijft, is er niets mis mee. Een vreemde gedachtekronkel tijdens het schrijven van Demon heeft er echter voor gezorgd dat het liedje plaats maakt voor een stuk traditionele zigeunermuziek. Als het de bedoeling was om de zaak hiermee te ontregelen is Gazpacho zonder meer geslaagd, maar dit zijpad is verder overbodig.

Staccato getokkel, korte uithalen van strijkers en de zin “There is sadness in the stars” zetten de toon voor de afsluiter ‘Death Room’. Het is de laatste ruimte waar de schrijver van het dagboek over geschreven heeft en het spoor van zijn mogelijke bestaan eindigt dus hier. In het vervolg ontregelen de diepe bassen, zorgt de viool voor wat luchtigheid en ontwikkelt zich zodoende een intrigerende compositie. Gazpacho heeft een bijzonder album afgeleverd, zonder daarbij het constante hoge niveau van Night te evenaren.
Recensent:Jasper Klomp Artiest:Gazpacho Label:Kscope
Cold Blooded

Cold Blooded - UnblessedVier forse Friezen die een bak herrie maken. Dat klinkt als een format met...

Cover Twin Forks - Twin Forks

Twin Forks - Twin Forks Terug naar de muziek waar hij als kind dol op was, dat is wat Chris Carrabba...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT