Die combinatie werkt vooral op het begin van het slechts tien tracks tellende album uitstekend. Een track als ‘Chlorine’ blijft verbazen door de vreemde keuzes in de akkoorden, die het dromerige gehalte van het nummer opkrikken naar een verrassend geheel. Het is even wennen dat er niet meer geschreeuwd wordt door vocalist Ned Russin, maar zijn trage en met galm overgoten stemgeluid werkt perfect in de nieuwe sound die Title Fight heeft gevonden. De lyrics blijven onverstaanbaar, dat wel.
Naarmate het album vordert, daalt de verbazing echter. De nummers worden saaier, eentoniger. Alsof de band heeft besloten de luisteraar definitief in slaap te sussen. Soms neemt een meer poppy geluid nog even de overhand, maar echt wakker schrikken is er niet meer bij. Tracks als ‘Liar’s Love’ en afsluiter ‘New Vision’ doen het prima als achtergrondgeluid, maar interessant is het allemaal niet. Geluidsniveaus blijven hetzelfde, akkoorden zeuren zonder sprankeling door en ook het tempo van de tracks blijft vaak onveranderd. Het maakt de spoeling dun op zo’n kort album.
Daarmee borrelt de vraag op waar Title Fight nu staat. Als dit is wat ze voor ogen hadden, dan ziet de toekomst van de band er niet bijzonder rooskleurig uit. Het viertal bewijst echter ook dat ze in een mum van tijd een nieuw genre onder de knie kunnen krijgen en dat ze verandering en experiment niet schuwen. Bovendien geven enkele goede tracks op Hyperview duidelijk aan dat hier ergens parels verborgen zitten. Title Fight zou zichzelf en de luisteraar een dienst bewijzen door die te vinden. Vooralsnog is de nieuw ingeslagen weg een goed luisterbare, maar niet meer dan dat.
-1.jpg)
Mourn - MournCarla Pérez Vas, tekstschrijfster, zangeres en gitariste van de Catalaanse...
Raketkanon - RKTKN#2 Zo’n tweeënhalf jaar geleden debuteerde het Belgische Raketkanon met het...