Het knappe aan The Album Paranoia is dat de nummers afzonderlijk in verschillende stromingen in de alternatieve rock geplaatst kunnen worden, zonder dat het geheel als los zand aan elkaar hangt. Het opzwepende ritme en gruizige gitaargeluid in ‘She’s A Cult’ doen aan Sonic Youth denken. Van een heel andere aard is het psychedelische ‘Beta Male’. Een speels gitaarlijntje dartelt door een voortstuwende muur van geluid. Ondanks de verschillen sluiten de nummers naadloos op elkaar aan.
Het is makkelijk om verbanden te leggen tussen de muziek van de Engelsen en die van hun bekende voorgangers. Desalniettemin is The Album Paranoia geen ordinair jatwerk. De eerste minuten van ‘Beta Male’ doen sterk denken aan de muziek van Föllakzoid. Ulrika Spacek neemt echter op tijd gas terug, om met dromerige en ietwat fragiel klinkende vocalen een eigen smoel aan het nummer te kunnen geven.
Niet alles wat het vijftal doet is raak. Het logge ‘NK’ is opgebouwd uit een aardige muur van geluid, maar het nummer ontwikkelt zich nauwelijks. ‘Circa 1954’ is eerst en vooral een niemendalletje, dat bovendien nogal abrupt eindigt.
Het debuutalbum van de vijf Britten verdient het echter om vooral stil te staan bij de hoogtepunten. Of het nu de kracht van de herhaling is in ‘Porcelain’ of de prettige vibe in ‘I Don’t Know’. Ulrika Spacek heeft een gitaarplaat gemaakt om u tegen te zeggen. Naast muzikale kwaliteiten heeft de band ook nog een prettige eigenwijsheid. The Album Paranoia sluit niet af met een knal, maar met het kleine liedje ‘Airportism’. Houdt deze heren in de gaten!
.jpg)
Motorpsycho - Here Be MonstersGeen zware gitaarriffs of aanzwellende drums openen de nieuwe plaat van...
.jpg)
School of seven bells - SVIIB Trieste omstandigheden begeleiden de release van het nieuwe School of Seven...