The 25th Hour kent veertien nummers en duurt slechts 22 minuten, maar daarmee weten ze precies dezelfde strekking te leveren als op de zes albums die hier aan vooraf zijn gegaan. Als ze het meer hardcore zouden maken blijven er haast geen nummers meer over. Gemiddeld duren ze anderhalve minuut, en daar zit ook ieder puntje agressie en passie in. Voor deze plaat keerden ze volledig terug naar waar ze vandaan komen. Was het te lang, dan werd het nummer ingekort. Was het te langzaam, dan werd het versneld. Had het geen boodschap, dan werd het achterwege gelaten. Net zo lang tot ze terug kwamen tot de kern van de band ten tijde van Lowest Of The Low.
Dat de gemiddelde leeftijd de veertig jaar passeert, wil niks zeggen over deze mannen. Hett levert een album op dat wederom genadeloos is en de naam van Terror nog dieper zal vestigen. Waar veel bands vandaag de dag zachtaardiger worden, worden zij alleen maar furieuzer. Mocht je al geen fan zijn, dan verandert dat met deze plaat niet. Of zoals Vogel brult in één van de tracks: “No time, no time for fools, ain’t got no time, no time for you.” Ze gaan via de bekende weg verder en zijn hierin simpel doch efficiënt. Dat neemt niet weg dat de muzikaliteit lovenswaardig is, waarmee ze alles op de juiste momenten samen laten komen. De breakdowns, de shout-a-longs, de venijnige riffs, de basslijnen die het bloed sneller laten pompen, het zit er allemaal in en ze laten je geen enkel moment naar lucht happen.
Vogel mag dan wel veelal de kritiek krijgen veel praatjes te hebben tijdens live shows, maar met The 25th Hour bewijzen ze wederom dat ze deze praatjes wel waar kunnen maken. Het kan met gemak als één van Terrors beste albums bestempeld worden. Het is zodanig tot de harde kern gestript dat er niets te bekritiseren valt.
.jpg)
Black Temple - It All EndsSoms kom je in aanraking met een band en besef je hoezeer je deze muziek...
.jpg)
Krisiun - Forged In Fury Daar gaan we weer. Opnieuw gaat uw recensent u vertellen dat het zonde is dat...